Seks mine jarlar heime vera, gyme det gullet balde,
Andre seks p heidningalando d svinga dei jrni kalde!
- Rida dei ut av
Franklandet med dyre dros i sadel,
Bles i luren Olivant p Ronsalavollen.
Runde dei opp sine silkje segl hgt i sigalre,
Sigla
dei ut t hei'ingslondo i virkevikune ein og tve.
Arene og ankaret tok inn p kvite sanden:
Det var Roland, konungafredan, trdde
den fysste p land.
Slogest dei utp Ronsarvollen i dagane tv og trj;
Blmennan fall for Rolandssverd som gav seg fyri
lje.
Fram s skte blmann-fjdi skygde fyri sole;
Reddast var ein jamningen bad Roland blse i hornet.
Roland sette luren fyr
blogga munn, s bles han i med vreide;
Ljoden ber ivi hav og fjell, i trio dagar av leide.
Det var Magnus kongjen, no set han i
grta:
Kva tru vantar freden min? No hyrer eg luren lta!
Det var Magnus kongjen,
Skundar han sin fred:
Daud lg Roland
konunga-freden,
Heldt i han sitt sverd.
Heim kom Magnus kongjen.
Og settest dei alle traude.
Skipet var fullt av sylv og
gull,
Og heidningan lg att daude.